uzun uzuuun zaman önceydi

neredeyse bir sene olmuş şuraya içimi dökmeyeli. fark ettim ki bazen biraz bırakmak, sonra hatırlamak için güzelmiş. en son yazımda pandemiden nasıl nefret ettiğimi, nasıl sıkıldığımı anlatmışım. sonra…

sonra pandemi bitmedi ama ofise geri döndük. her şeye çok kolay adapte olduğum için ofise gitmek konusu da beni pek yormadı. şimdi bugün buradan baktığımda “vay bee diyorum” o zaman koymayan şeyler şu an biraz daha fazla koyuyor. her şeyin yolunda gittiğini düşünmedim aslında ofis sürecinde de. bir sürü şey değişti çünkü, konumum değişti masam değişti, bağlı olduğum kişiler değişti filan. bu değişimlere adapte olmaya çalışırken aslında ne kadar çok şey yapabildiğimi de gördüm, derkeeen kovuldum. aralık sonunda işime son verildi. bunun detaylarını buraya yazmayacağım çünkü fark ettim ki bunu paylaşmak beni öfkelendiriyor ve gitmek istediğim yerlere gidemememe sebep oluyor. beni çok fazla negatife düşürüyor. sadece tarihe not olsun diye şunu söylemek isterim ki hayatımın gerçekten en zor süreçlerinden birini yaşadım. altı yıldır çalıştığım, emek verdiğim, bağlarımın çok kuvvetli olduğu bir yere veda etmek çok zor oldu benim için. bugün bile halaaa orada çalışmaya devam etmek isteyen biri var içimde. sanırım bir hafta boyunca hiç durmadan sonraki haftalarda ise dura dura ağladım. çok klişe olacak biliyorum ama gerçekten büyük kıyımlar ya da büyük hayal kırıklıkları insanın üzerindeki ölü toprağını atıyor. “hiç bir şey bitmez sadece yeni başlangıçlar vardır” mottusuna sığınıp kendi krizimi kendi fırsatıma çevirmeye çalışıyorum.

emekli olduktan sonra yaparım dediğim editörlük işine önem vermeye karar verdim. büyük esler vermeden hayata, hemen dört elle sarılmanın bana daha iyi geleceğini fark ettim. zaten bu süreç bayaaa farkındalıklarımı fark etme süreci oldu diyebilirim. kursa gittim, bitirdim ve artık yeni hedeflerimi görebilmeye başladım. ben bu şekilde para kazanmak bu şekilde yaşamak istiyordum. bu arada işten kovulmadan önce evsiz kaldım. kirada oturduğum ve çok sevdiğim evimden çıktım bir arkadaşımın yanına yerleştim derken onun ev sahibi ile aramız açıldı ve son olarak zaten mahkemeye verdi beni. köpük evladımın ağzında bir tümör çıktı ve onun tedavisi devam ediyor. bütün bunların içinde ben kendime bir yön çizmeye bir yol bulmaya çalışıyorum. çok zor! gerçekten zorlandığım bir dönemdeyim her açıdan. fakat bunu ajite etmeyeceğim çünkü öyle bir taraftan da bakmıyorum hayata. şu an durum bu diyorum ve yarının ne olacağını bilmiyorum. bugün ile mutlu olmaya çalışıyorum, yarına olan umudum tam. ne olacaksa hayrıma olacak demenin bana iyi geldiğini fark ettim. belki 1 sene ya da 2 sene sonra bitecek olan mahkeme için şimdiden gerilmemeye çalışıyorum, köpük dedemin zaten çok yaşlı olduğunun farkındayım. 14 yıldır birlikteyiz. şahane bir 14 yıldı ama bir 14 yılımızın daha olmadığını bilmiyorum. onun konforu ve hayat standartının iyi olması şu an temel amacım. para kazanma konusunda ise kendi çapımda ufak ufak bir şeyler başarmaya başladım. dengemi çok zor sağlıyorum yalan değil. fakat oturup olacak kötü olayları düşünmektense yapabileceğim güzel şeylere motiveyim. ben anca böyle hayatta kalabiliyorum.

çok kitap okudum, çok film izledim diyemem. genellikle ne yapabilirim diye kafa patlatıyorum, okuduklarım ya da izlediklerim kafamda çok yer tutmuyor bu aralar. o yüzden de biraz daha soft şeyler izliyorum ya da okuyorum. kendime ufak ufak gelmeye başladığımı hissediyorum. güzel filmler izlemek onlar hakkında yazmak, güzel kitaplar okumak istiyorum. kafamda gerçekten yapmak istediğim çok şey var. sabah 9 akşam 6 çalışmak istemiyorum mesela artık. kendi işimi yapmak kendi yaratıcılığımdan para kazanmak istiyorum. şahane dostlar biriktirmişim onların bana kattıkları benim onlara kattıklarım ile harman olsun ve bu komün hayatımızda yuvarlanalım gidelim istiyorum.

42 yaşımda her şeyimi değiştirmeye karar verdim. tüm konfor alanlarımdan çıkıyorum. bazıları beni bırakıyor bazılarını ben bırakıyorum. bırakmanın şahaneliğine kapılıyorum…

yeni niyet – para ile olan ilişkimi düzeltmeye ve bolluk bereket bilincimi arttırmaya niyet ediyorum.

hayatım boyunca çok şanslı olduğumu düşünmedim aslında. fakat şu an durduğum yerden baktığımda inanılmaz şanslı biri olduğumu çok net görüyorum.

çocukluğumu bu şanslı yıllardan saymalı mı bilemem. çok fazla şiddet ve travma dolu. ama aynı zamanda da çok aktivite, tatil, deneyim de dolu. çok başarısız bir ilkokul öğretim hayatım vardı, ancak şahane tatillere giderdim, yüzme okuluna giderdim, paten yapardım, sokakta oynardım filan. burada ki şansım aslında hayata bakış açımı oluşturduğum yıllar olduğu için, bakış açımı şahane kurduğumu düşünüyorum. yaşadığım travmalardan bambaşka bir karakter olarak çıkabilirdim. hayata mutlu bakan, neşeli,, yüksek enerjili biri olarak geçirdim diyelim o o yılları. ortaokul ve lise de arkadaşlıklarım hep çok şahane oldu. aynı şekilde yine üniversite de seven sevilen biri oldum. insan ilişkileri ile ilgili artık bu dönemde hemen hemen çok az sıkıntı çeken bir birey oldum.

sonra iş hayatı başladı. iş hayatımın ilk yılları zorluydu. ne iş olsa yapıyordum, uzun saatler çalışıyordum. fiziken de beni zorlayacak işlerdi bunlar. biraz böyle devam etti derken plaza hayatım başladı. işe ilk başladığım yıllardan itibaren de para sorunu yaşamaya başladım. bu sorun baya elde tutamama sorunu. çalışıyorum ama kazanç nereye gidiyor bilmiyorum. ailem ile yaşadığım yıllar da böyleydi yıllardır yalnız yaşıyorum hala da böyle.

plaza da bir kaç yıl çalıştım, ve yine şahane arkadaşlarım çok güzel ortamlarım oldu. çok dışarı çıktığımdan değil paramın bitmesi çünkü çok uzun saatler çalışıyordum ve plaza ile ev arasını da servisle gidiyordum. dolayısıyla da aslında çok para harcayacağım bir yerim yoktu. kira yok, faturalar yok ama param da yok. asla para biriktiremedim. sonra plazada çalışmanın bana göre olmadığını bir buhran geçirirken kavradım ve istifa ettim. hiç öyle havalı bir istifa olmadığı gibi içeride kalan paramı da başka haklarımı da alamadım veeee 2 yıl da işsiz kaldım. bu iki yıl saçma sapan bölük pölçük işler yaparak para kazandım aslında ama onu da var olan kk borcumu ödedim filan. sonra tamamen tesadüf eseri, gazete ilanı ile, şu an çalıştığım sektöre giriş yaptım. yine çok para kazanılmayan, öldürmeyen ama süründüren cinsinden paralar kazandım. kendi hayatımı kuracağım diye evden ayrıldım. çok çok para ile hayatta kalmaya evimi geçindirmeye çalıştım ve hep ay sonunu zor gördüm. kk patlattım. sonra biraz daha ii maaş ve biraz daha ii bir ev derken yıllar yıllar geçti. şu an yine ortalamanın altında bir maaşa çalışıyorum aslında. güzel bir evde kiracıyım, köpük evladım ile yine ay sonunu zor getiriyorum. yani anne baba evindeyken ve para kazanırken ile şu an arasında pek bir fark yok. ev geçindiriyorum evet ama hep bir para sıkıntısı çekiyorum. sıkıntı çekiyorum derken de aslında şansım şurada başlıyor ne zaman çok sıkışsam illaaa bir çıkış yolu bulup popoyu kurtarıyorum. bu yıllardır böyle. tam bu sefer battım bittim dediğim dakka hiç ummadığım bir yerden bir iş geliyor mesela, ben yaparım bunu diyorum ve hoop çarkı bir tur daha çevirecek parayı kazanıyorum. borçlara ve kartlara yatıyor para ve sonra yine param yok.

artık hayatımdaki bu kısır döngüyü fark etmeye ve değiştirmeye karar verdim. bir yerde bir tıkanıklık var bence. yani hiç bir zaman kotaramadığım olmadı mesela fakat şu an ki en büyük korkularımdan biri de işsiz kalmak. neredeyse her gün ” ya işsiz kalırsam kesin taşınmam gerekir, sürünürüm, iş bulamam ben” diye bir kere aklımdan geçiyor. arkasından da şunu düşünüyorum ben hiç parasız, aç ve işsiz kalmadım. bir şekilde yolunu buldum, işimi gücümü paramı denk getirdim. hiç de zorlayıcı işlerde filan da çalışmıyorum şimdi baktığımda. fakat dilimde hep ” benim öyle bir param hayatta olmaz” lafı var. neden olmasın yaaa? hak mı etmiyorum, kazanamaz mıyım? gelmez mi bana o para? neden neden? artık bu konuları, konuşma şeklimi, düşünce tarzımı değiştirmek istiyorum. hayallerimi her daim gerçekleştiren ben neden böyle bir sarmala düştüm bilmiyorum. bunu bulmak ve onu açmaya niyetliyim.

bu meditasyon ile başlayacağım buna. ve bu konu hakkında farkındalıklarımı geliştireceğim. para ile ilgili ilişkimi düzeltmek ve bu konuyu da hemen hemen diğer konular gibi çalışmak istiyorum.

aslında şu kaygılı dönemin de bana yardımcı olacağını düşünüyorum. çünkü bunca olumsuzluk ve para ile ilgili kötü senaryoların ortasında bunu daha sık düşünür daha çok kendimi darlar oldum.

gelişimi ve değişimi de buraya yazacağım. ya nabanacaktım 🙂

öbdüm kib bay